Rozdział 4. ''Tyle naraz.''

Obudziłam się tuż po szóstej rano. Podniosłam się z łóżka i wzięłam ręcznik i kosmetyczkę. Wyjęłam z szafy mundurek i wszyłam z pokoju. Moja lokatorka chyba jeszcze spała. Jej kot leżał przy kominku. Dość szybkim krokiem poszłam do łazienki. Zamknęłam drzwi do niej i rozejrzałam się. Łazienka obita z

białych płytek była wanna, brodzik, ubikacja, umywalka, lustro. To co zwykle, po prawej stronie od drzwi były dwie półki. Jedna zapełniona-Klary i jedna pusta-moja. Rozłożyłam swoje kosmetyki na niej i poszłam się umyć. Weszłam pod prysznic, a moje ciało oblane zostało ciepłymi kroplami wody. Umyłam włosy i wysuszyłam się. Ubrałam w mundurek, pomalowałam się i wyszłam z łazienki. Zarzuciłam ręcznik na plecy. Przy oknie na fotelu siedziała Klara z kotem na rękach.

-Cześć.-Przywitałam się.

-O hej, myślałam że jeszcze nie wstałaś.-Wyrwała się z zamysłu.-Ładnie wyglądasz.

-Dziękuje.-Odpowiedziałam.-O której jest to coś…-Nie wiedziałam jak mam to nazwać.

-Za godzinę jest śniadanie. A ręcznik możesz powiesić na suszarce tam w rogu.-Wskazała ręką za mną. Obróciłam się, a moim oczom ukazało się drugie pomieszczenie którego wcześniej nie zauważyłam.

-A rany, wcześniej nie zauważyłam że jest tu jakieś jeszcze pomieszczenie.-Powiedziałam zaszokowana.

-Jest tam jeszcze mała kuchnia.-Dodała.

-Rany…-Powiedziałam i zdjęłam ręcznik z pleców. Weszłam do pomieszczenia za mną i powiesiłam ręcznik na suszarce. Wyszłam z pomieszczenia, a Klary już nie było. Słyszałam jak woda leci w łazience.-Pewnie się myję.-Powiedziałam do siebie.

Weszłam do swojego pokoju i założyłam lity. Przejrzałam się w lustrze obok szafy. Wyglądało okay. Wyglądałam jak większość dziewczyn z Ciemności. Usiadłam na łóżku i sięgnęłam po laptopa. Włączyłam go i włączyłam muzykę.  Kliknęłam w pierwszą piosenkę i wstałam z łóżka. Podeszłam do lustra i wzięłam szczotkę. Rozpuściłam swoje jeszcze wilgotne włosy i uczesałam je. Po jakichś piętnastu minutach rozczesywaniu kołtunów moje włosy doszły do ładu. Wyszłam z pokoju, moja lokatorka stała obok okna z kotem na rękach.  Podeszłam do niej i popatrzyłam się w miejsce gdzie padał jej wzrok. To niespodzianka. Patrzyła prosto na Ethana Greyes, który właśnie obściskiwał się ze swoją dziewczyną.

-Fajne miejsce do obserwacji-powiedziałam.

-Wiem. Patrz tam dalej.-Powiedziała przeniosłam wzrok na dziedziniec szkoły. Na ławce obok ogromnego drzewa siedział Axle. Klara westchnęła.-Wiesz zawsze byłam ciekawa jak wyglądają randki. Nigdy na żadnej nie byłam.-Przyznała się.

-Ja też, moi rodzice nie chcieli by żeby ich zięć był mugolem. –Powiedziałam.

-A moi rodzice nigdy się mną nie przejmowali. Zawsze było coś ważniejsze od mnie lub od mojej siostry.-Zrobiła mi się jej żal. Zacisnęłam usta.-Dobra idziemy na śniadanie.-Powiedziała i odwróciła się od okna.-Idziesz?-Zapytała.

-Jasne.-Odpowiedziałam.

Szłyśmy schodami na dół. Kiedy weszłyśmy do sali gdzie wczoraj jadłyśmy kolację wszyscy się na nas spojrzeli. Popatrzyłam się na Klarę ale ona szła pewnym krokiem przed siebie. Usiadłyśmy przy stole. Słyszałam mnóstwo głosów które przeplatały się. W końcu na salę weszła pani Dyrektor.  Usiadła na swoim miejscu i powiedziała.

-Smacznego.-Na stołach pojawiło się jedzenie.

Mnóstwo jedzenia i picia. Naszykowałam sobie na talerz bułkę, krem czekoladowy i mleko. Zjadłam i czekałam aż Klara skończy. Po śniadaniu pani Dyrektor kazała domom iść na dziedziniec szkolny. Każdy dom musi pokazać coś co będzie pokazane na konkursie między krajowych ‘’talentach młodych czarodziejów’’. Cały dom myślał kogo wystawić na reprezentanta. W końcu  postanowili że wystąpią tylko ci którzy chcą. Siedziałam na ławce pod drzewie i patrzyłam się na występy i tłum ludzi.

-Ładne ci tak.-Odwróciłam głowę w kierunku z którego usłyszałam głos. Obok mojej ławki stał Axel Sher.-Naprawdę nie kłamię. –Uśmiechną si do mnie.

-Ehem…-Odpowiedziałam i odwróciłam głowę z powrotem w stronę  występów. Axel usiadł obok mnie.

-Wiesz, nie wiem jak ty ale lubię takie poranki.-Powiedział.

-Wolę wschody i zachody słońca.-Opowiedziałam i zastanowiłam się czy to co teraz powiedziałam zabrzmiało głupio.

-Uważasz że to romantyczne?

-Nie, ale lubię patrzeć jak słońce zachodzi lub wschodzi.-Powiedziałam i zaklaskałam bo właśnie ze sceny zeszła Ava które śpiewała.

-Wiesz mam nadzieję że nie zostaniesz naznaczona.-Powiedział Axel i popatrzył się na mnie.

-Jak naznaczona?-Zapytałam głupio.

-Nikt ci nie powiedział…-Pokręciłam głową.-Naznaczyć to znaczy. Widzisz tego chłopaka.-Wskazał palcem na ciemno skórnego chłopaka który pod lewym okiem miał pół księżyca.-On jest naznaczony. Musi do końca szkoły robić wszystko żeby jego księżyc był pełny. Ale raczej mu się nie uda. Jest w ostatniej klasie i nie zdąży już go wypełnić.

-A jak go napełnić?-Spytałam.

-Musi zabić kogoś ze swojej rodziny bądź sam umrze.-Powiedział ponuro mój nauczyciel literatury.

-Zabije?

-Raczej nie za bardzo ich kocha.-Powiedział i pluną na ziemię.

Ava szła w naszą stronę z uśmiechem na ustach. Nagle zerwał się wielki wiatr, a nad nami wiły się czarne chmury. Ava poderwała się do góry, a po jej twarzy wił się czarny tatuaż. Wstałam z ławki ale mój towarzysz złapał mnie za rękę.

-Nic, nie rób.-Powiedział i stał obok mnie bez czynnie. Gdyby nie jego ręka pobiegła bym do niej. –Nie, bo ty też możesz taka zostać.

-Czemu nie chcesz żebym jej pomogła. Puść mnie!!!-Wrzasnęłam.

-Bo nie.-Popatrzyłam się na niego oczy niebieskie. Wizja nas obojga stanęła mi przed oczami. Siedzimy oboje na tej samej ławce, obejmując się i całując.

-Co to było?-Zapytałam zaszokowana.

-To nasza przyszłość. Nie można nic zrobić.-Powiedział i patrzył się na mnie.

Moje usta otworzyły się ze zdziwienia. Odwróciłam głowę patrząc jak Ava upada na ziemię. Axel puścił mnie, a ja szybko pobiegłam do niej.

-Ava!-Wrzasnęłam. Potrząsnęłam nią. Otworzyła oczy. Oczy które  nie były takie same jak wcześniej. Były dzikie i jak u kota. Na jej twarzy pojawił się tatuaż który od policzka do oka, oszpecał ją.-Nic ci nie jest?-Zapytałam.

-Piecze mnie nie twarz…-Powiedziała cicho.

-Wytrzymaj. Gdzie jest ta dyrektorka?-Zapytałam Axela który stał za mną.

-Zaraz ją zawołam.-Powiedział i pobiegł do budynku szkoły.

Przenieśliśmy razem z Ethanem, Avę która była nie przytomna do pokoju dla chorych. Tak zwanego ‘’Szkolnej izby przyjęć’’. Głównie to on ją niósł ja trzymałam jej głowę. Położyliśmy ją na łóżku, a do izby weszła młoda kobieta o rudych, długich włosach.

-Witajcie. Co jej jest?-Zapytała i spojrzała.-Aha, dobra już wiem.-Podeszła do półki z różnymi lekarstwami.-Hym… To nie… To też…-Zamyśliła się.-O… To będzie dobre.-Podała Avie na łyżce jakiejś brei. Usiadłam na krześle obok.-No to powinno pomóc.-Powiedziała i wyszła.

Ethan popatrzył się na mnie i wyszedł. Siedziałam sama w sali, no nie sama obok mnie leżała nieprzytomna Ava. Popatrzyłam się w śnieżno białą ścianę. Ava złapała moją rękę.

-Dziękuje.-Wyszeptała. Uśmiechnęłam się do niej.

-Nic cię nie boli?-Spytałam.

-Nie chyba nie…-Powiedziała, puściła moją rękę i usiadła. Popatrzyła się na okno.-Co ja mam na twarzy?-Zapytała i dotknęła tatuaż.-Wyglądam okropnie…

-Nie przejmuj się. –Powiedziałam.

-Dobra nie ważne. Idziemy, jestem głodna.-Wstała i łóżka i wyszła z sali.

Wstałam i poszłam za nią. Szłam korytarzem, a moje obcasy odbijały się od podłogi echem. Mijałam drzwi kiedy ktoś wciągną mnie do jednych z nich. Przed mną stał Axel. Zrobiłam pytające spojrzenie.

-Nic jej nie jest?-Zapytał Axel.

-Nie, wszystko jest pod kontrolą.-Odpowiedziałam.

-To dobrze.-I w jednej chwili przysuną się do mnie i namiętne pocałował. Oddałam pocałunek nie wiem czemu. Odsunęłam się od niego, a on uśmiechną się do mnie.-Do zobaczenia Ginewro.

Odwróciłam  się do drzwi i wyszłam. Nie wiem co się stało. Czemu oddałam mu pocałunek. Dlaczego? Nic do niego nie uczuję… Kogo ja chcę oszukać… Czuję, ale sama nie wiem co…




...............................................................................................................

Przepraszam że musieliście tyle czekać na kolejny rozdział. Ale byłam zabiegana, nauka itd. Przepraszam i czekam na opinie dotyczące opowiadania. :D